SOWA OPAC : Miejska Biblioteka Publiczna im. Juliusza Ligonia w Świętochłowicach

1 wynik

Książka

W koszyku

oceń

Jutro będzie "Zemsta" : dzienniki 1984-2005 / Andrzej Łapicki ; [redakcja Jacek Szczerba]. - Wydanie II. - Warszawa : Wydawnictwo Agora, 2018. - 701, [3] strony : fotografie ; 25 cm.

Autor

Łapicki Andrzej (1924-2012) Szczerba Jacek

Forma i typ

Książki Literatura faktu, eseje, publicystyka

Przynależność kulturowa

Literatura polska

Temat

Łapicki, Andrzej (1924-2012) Państwowa Wyższa Szkoła Teatralna im. Aleksandra Zelwerowicza Teatr Polski Narodowa Rada Kultury Rada Prymasowska Związek Artystów Scen Polskich Aktorzy polscy Reżyserzy polscy Warszawa (woj. mazowieckie)

Gatunek

Dzienniki

Dziedzina i ujęcie

Historia Kultura i sztuka

Wydawca: Wydawnictwo Agora

Symbol UKD: 792.071.1(438) 929-051(438)"19"A/Z 791.071.2(438) 792.071.2(438) 929-051(438)"20"A/Z

Biogramy na stronach 553-688.

A może wydać je za życia? Nie, nie wypada, po śmierci. Tadeusz Łomnicki powiedział kiedyś: – Zazdroszczę publiczności, która ogląda mnie w „Karierze Artura Ui”. Andrzej Łapicki mógłby powiedzieć więcej: – Zazdroszczę publiczności, która ogląda mnie w czymkolwiek. Dlaczego mógłby? Bo był znakomitym aktorem o zabójczej prezencji, świetnie wychowanym synem profesora prawa rzymskiego, który czuł się naturalnie nawet w najwytworniejszym towarzystwie. Czarował już samym głosem, jakże charakterystycznym – gdy w roku 1955 czytał w radiu powieść „Królewna”, wymierały ulice polskich miast, wszyscy pędzili do radioodbiorników. Jedni zapamiętali go jako Kettlinga w serialowych „Przygodach pana Michała” (1969) Pawła Komorowskiego i kapitana MO z „Lekarstwa na miłość” (1965) Jana Batorego, inni jako bohatera „Wesela” (1972) czy „Wszystko na sprzedaż” (1969) Andrzeja Wajdy i „Jak daleko stąd, jak blisko” (1971) Tadeusza Konwickiego. Gdyby nie aktorstwo, na które zdecydował się podczas II wojny światowej, błyszczałby pewnie jako sławny pisarz, prawnik czy polityk. O politykę tylko się otarł, w czasach pierwszej „Solidarności”, zostawszy posłem. Z aktorstwa przerzucił się na reżyserię teatralną, został też rektorem PWST, dyrektorem Teatru Polskiego i prezesem ZASP-u. Był świadom swych ograniczeń – nie porywał się na repertuar romantyczny, nie marzył o Hamlecie. Jego teatralnym idolem był Aleksander hrabia Fredro – wykwintny panicz o fantastycznym poczuciu humoru. On też czuł się właśnie kimś takim. Starał się zawsze zachować dystans, co przeszkadza w „graniu bebechami”. Na aktora był może nawet za inteligentny. A inteligent, co podkreślał, się wstydzi. Z tego powodu Łapicki skromnie umieszczał siebie w pierwszej dziesiątce współczesnego mu aktorstwa polskiego, ale nigdy nie na podium. Powtarzał autoironicznie, że jest Mastroiannim Jana Rybkowskiego. Powodzenie u kobiet miał legendarne, gustował w blondynkach. Na ten temat jednak gustownie milczał. Żartował z samego siebie, że jest mistrzem mów pogrzebowych. Teraz, niejako zza grobu, przemawia do nas ze swych pisanych przez 21 lat "Dzienników". I pewnie śmieje się w zaświatach, widząc zdumione miny czytelników: Takiego „niegrzecznego” się mnie nie spodziewaliście, prawda? [Wydawnictwo Agora, 2018]

dostępna do wypożyczenia

1 placówka posiada w zbiorach tę pozycję. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.

Filia nr 1 (Chorzowska 37)

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. 929A/Z (1 egz.)